เราเลิกกับเเฟนมา ครบรอบ 2 ปีเมื่อวันที่ 22 ที่ผ่านมา
ตลอด 2 ปี เราไม่มีใคร เเต่เเฟนเรามีคนใหม่ไปแล้ว ตอนเลิกกันเค้าเคยเป็นคนพูดว่า เค้าเลิกกะเราเพราะความเข้าใจตรงข้ามกัน เเต่เค้ายังรักเเละหวังดีกับเราเสมอ หากอนาคตมีอะไรเดือนร้อนเค้าพร้อมจะช่วยเหลือถ้าเค้าสามารถทำได้
ช่วงเเรกเรายังทำใจไม่ได้ โทรหาเค้าหลอกตัวเองว่าทุกอย่างต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้สิ เเต่ไม่เลย ทุกอย่างกลับเเย่ลง เค้ายิ่งเดินหนีเเละกลับพูดว่า"เราอยากให้เธอเข็มเเข็มเร็วๆ เพราะฉะนั้นเลิกโทรหาเค้า เราตกลงกันเเล้วว่าเราจะเป็นคนที่ยังหวังดีต่อกัน แต่จะให้กลับเป็นเหมือนเดิมคงไม่ได้" เคยนั่งรถจากรามไปศาลายา เพราะเค้าจบตรีเเล้วย้ายไปเรียนต่อเนฯ เพราะด้วยความที่ยังอยากให้ทุกอย่างเป็นเหมือนเดิม ก็เลยคิดปัญญาอ่อนอยากจะทำให้เค้าเซอร์ไพรส (มันไกลมากค่ะ เคยนั่งรถไปเองครั้งเดียวตอนที่เค้าย้ายไปใหม่ๆ เรียกว่าถ้าหลงได้เป็นหลงค่ะเเต่เสี่ยงคลำทางไป) เเต่คิดผิด...เค้าโกหกว่าอยู่ห้อง เเต่พอไปถึงความจริงก็เปิดเผยเค้าไม่อยู่ที่ห้องเพื่อน...ตอนนั้นดึกมากเกือบ 5 ทุ่มได้ เราเคว้งมาก เดินร้องไห้มองสถานที่ๆไม่คุ้นตา เกิดคำถามว่าฉันจะกลับบ้านยังไง ที่นี่มันไม่ใช่ที่ของเราตั้งเเต่ต้น เดินร้องไห้มาจนเจอรถเมล์เที่ยวสุดท้าย นั่งรถ ร้องไห้จนถึงสายใต้ ... ถามตัวเองอีกว่าจะกลับยังไง สายใต้ก็เพิ่งเคยมาครั้งเเรก ด้วยความจนมุมก็เลยโทรหาเเฟน เค้าดูไม่มีท่าทีห่วงเราเลย ทั้งทีเมื่อก่อนเค้าต้องบอกให้เรารออยู่ห้ามไปไหนจะรีบนั่งรถมาหา....เรานั่งรถกลับมาด้วยอาการสติเเตก...เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ครั้งนั้นเมื่อไหร่ เราจะร้องไห้เบาๆเสมอ เเละหลังจากนั้น 1 ปี มี ผญ.คนนึงโทมาหาเรา เค้าคือแฟนใหม่ซึ่งเคยเป็นเเฟนเก่า และคือตัวต้นเหตุของการเลิกกันของเราโทรมาเสนอหน้าบอกว่าตอนนี้เค้าได้คบกันเเล้ว เพื่อนเรารู้เรื่องจึงโทไปเคลียกะเเฟนเรา แฟนเราตอบกลับมาว่าตกใจมาก เค้าไม่รู้เรื่อง เเละที่ไม่กล้าติดต่อเราเพราะเค้ากลัวเราจะตัดใจไม่ได้สักที เฮ้อ...เราก็เเค่อยากถามว่าเเล้วที่เคยพูดไว้มันคงเป็นเเค่ลมปาก เเต่เมื่อคบกันมา 3 ปี อะไรดีๆระหว่างกันมันก็ยังติดอยูในใจ เราเผลอยิ้มคนเดียวเมื่อเผลอนึกถึงเรื่องรางเก่าๆ แต่เราก็ชอบฝันถึงเหตุการณ์ที่เราเลิกกันเเล้วเราก็มักร้องไห้ออกมา วันไหนที่เราเหนื่อย เราท้อจากการใช้ชีวิต ค่ำคืนนั้นเราจะฝันถึงเค้าเสมอ จวบจน 2 ปี มันก็ยังฝัน เราต้องการเพื่อนที่คอยให้คำปรึกษา อยู่ข้างๆเรา แต่ตลอดระยะเวลา 2 ปีเราไม่มีใคร แม้จะมีคนพยายามเข้ามา ความทรงจำที่ผ่านมามันมีค่ามากค่ะ เค้าทำให้เรารู้จักความรู้สึกนี้ เราไม่รู้หรอกว่าเราจะเกิดความรู้สึกนี้กับใครอีกไหมต่อจากนี้ เราเคยถามตัวเองนะคะว่า ที่เราคิดถึงเค้าเนี๊ย เค้าเองเคยคิดถึงเราบางไหม เค้าเคยคิดถึงความทรงจำดีๆเเล้วอยากคิดต่อเรากลับบ้างไหม เราอยากโทรหาเค้านะคะ อยากรู้ว่าเค้าเป็นยังไงบ้าง ทำตามความฝันตัวเองสำเร็จไหม เรายังอยากยืนอยู่ข้างๆเค้าค่ะ เค้าไม่ต้องมายืนข้างๆเราก็ได้ ปีที่เเล้ว เราส่ง sms ไปอวยพรวันเกิด และวันครบรอบของเราค่ะ ไม่มีฟีดเเบคกลับมากเลย ตอนนั้นไม่หวังอะไร พูดเเค่ว่าฉันอยากทำให้คนที่ฉันรัก แต่สำหรับปีนี้ เราทำได้ค่ะ เราไม่ส่ง sms หรืออะไรไป เเละวันครบรอบที่ผ่านมานั้น เราคิดถึงเค้าค่ะ แต่เราไม่เจ็บปวด มันอาจจะเป็นสัญญาณที่ดี เราอาจจะเริ่มเปิดใจเริ่มต้นใหม่ได้เเล้วมั่ง ..
เเต่ถึงยังไง เค้าจะอยู่ที่ไหนหรืออยู่กับใคร เค้าจะคือคนนึงที่เรารักด้วยใจบริสุทธิ์ และอยากให้เค้าประสบความสำเร็จค่ะ อะไรที่ผ่านมาเเล้วก็ให้มันผ่านไป เเล้วหวังว่าสักวันเราจะกลับมาคุยเเละช่วยเหลือเกื้อกูลกันอย่างที่เราเคยสัญญากันไว้
แต่ตอนนี้เรากลับรู้สึกว่า เรากลัวผช.ที่เข้ามาค่ะ เค้าเป็นใคร มาจากไหน ไว้ใจได้ไหม นิสัยจะเเย้ไหม ... คนเรามันไม่เหใอนกันเรารู้ค่ะ เราไม่ได้เกลียด ผช. หรือจะหันไปควงทอม ควงหญิงด้วยกันนะคะ แต่เรด้าในการสเเกน ผช.ต่ำมากค่ะ มักเจอคนมีเลห์เหลี่ยม เลยกลัวค่ะ เราเลยแสดงพฤติกรรมประหนึ่งตัวเองไม่สนใจเรื่องความรัก แต่ข้างในจริงๆเป็นคนขี้เหงาค่ะ ชอบอยู่กับเเฟน ชอบให้เเฟนเอาใจ ชอบทำเซอร์ไพรสในโอกาสพิเศษ เราเริ่มต้นกับคนต่อไปไม่ถูก ต้องไปกินข้าว ดูหนัง ฟังเพลง คนเป็นเเฟนเค้าจีบกันยังไงชักทำไม่เป็นเเล้ว เหมือนตัวเองตายด้าน 555
เราคิดว่าคนดีๆบนโลกใบนี้มันมีเยอะ แต่เราจะเจอบ้างไหม ยิ่งโตความคาดหวังคงสูง บวกกับความเสียใจที่ไม่อยากพบเจอ เราไม่กล้าคุยกะใคร หวาดระเเวงเล็กๆค่ะ รู้ว่าเรด้าตัวเองต่ำความมั่นใจก็ยิ่งเสียมากค่ะ ต้องเเก้ไขยังไงก็ไม่รู้
นึกถึงเเฟนเก่าเมื่อยามเราท้อ มันทำให้เเย่ลงหรือดีขึ้น
ตลอด 2 ปี เราไม่มีใคร เเต่เเฟนเรามีคนใหม่ไปแล้ว ตอนเลิกกันเค้าเคยเป็นคนพูดว่า เค้าเลิกกะเราเพราะความเข้าใจตรงข้ามกัน เเต่เค้ายังรักเเละหวังดีกับเราเสมอ หากอนาคตมีอะไรเดือนร้อนเค้าพร้อมจะช่วยเหลือถ้าเค้าสามารถทำได้
ช่วงเเรกเรายังทำใจไม่ได้ โทรหาเค้าหลอกตัวเองว่าทุกอย่างต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้สิ เเต่ไม่เลย ทุกอย่างกลับเเย่ลง เค้ายิ่งเดินหนีเเละกลับพูดว่า"เราอยากให้เธอเข็มเเข็มเร็วๆ เพราะฉะนั้นเลิกโทรหาเค้า เราตกลงกันเเล้วว่าเราจะเป็นคนที่ยังหวังดีต่อกัน แต่จะให้กลับเป็นเหมือนเดิมคงไม่ได้" เคยนั่งรถจากรามไปศาลายา เพราะเค้าจบตรีเเล้วย้ายไปเรียนต่อเนฯ เพราะด้วยความที่ยังอยากให้ทุกอย่างเป็นเหมือนเดิม ก็เลยคิดปัญญาอ่อนอยากจะทำให้เค้าเซอร์ไพรส (มันไกลมากค่ะ เคยนั่งรถไปเองครั้งเดียวตอนที่เค้าย้ายไปใหม่ๆ เรียกว่าถ้าหลงได้เป็นหลงค่ะเเต่เสี่ยงคลำทางไป) เเต่คิดผิด...เค้าโกหกว่าอยู่ห้อง เเต่พอไปถึงความจริงก็เปิดเผยเค้าไม่อยู่ที่ห้องเพื่อน...ตอนนั้นดึกมากเกือบ 5 ทุ่มได้ เราเคว้งมาก เดินร้องไห้มองสถานที่ๆไม่คุ้นตา เกิดคำถามว่าฉันจะกลับบ้านยังไง ที่นี่มันไม่ใช่ที่ของเราตั้งเเต่ต้น เดินร้องไห้มาจนเจอรถเมล์เที่ยวสุดท้าย นั่งรถ ร้องไห้จนถึงสายใต้ ... ถามตัวเองอีกว่าจะกลับยังไง สายใต้ก็เพิ่งเคยมาครั้งเเรก ด้วยความจนมุมก็เลยโทรหาเเฟน เค้าดูไม่มีท่าทีห่วงเราเลย ทั้งทีเมื่อก่อนเค้าต้องบอกให้เรารออยู่ห้ามไปไหนจะรีบนั่งรถมาหา....เรานั่งรถกลับมาด้วยอาการสติเเตก...เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ครั้งนั้นเมื่อไหร่ เราจะร้องไห้เบาๆเสมอ เเละหลังจากนั้น 1 ปี มี ผญ.คนนึงโทมาหาเรา เค้าคือแฟนใหม่ซึ่งเคยเป็นเเฟนเก่า และคือตัวต้นเหตุของการเลิกกันของเราโทรมาเสนอหน้าบอกว่าตอนนี้เค้าได้คบกันเเล้ว เพื่อนเรารู้เรื่องจึงโทไปเคลียกะเเฟนเรา แฟนเราตอบกลับมาว่าตกใจมาก เค้าไม่รู้เรื่อง เเละที่ไม่กล้าติดต่อเราเพราะเค้ากลัวเราจะตัดใจไม่ได้สักที เฮ้อ...เราก็เเค่อยากถามว่าเเล้วที่เคยพูดไว้มันคงเป็นเเค่ลมปาก เเต่เมื่อคบกันมา 3 ปี อะไรดีๆระหว่างกันมันก็ยังติดอยูในใจ เราเผลอยิ้มคนเดียวเมื่อเผลอนึกถึงเรื่องรางเก่าๆ แต่เราก็ชอบฝันถึงเหตุการณ์ที่เราเลิกกันเเล้วเราก็มักร้องไห้ออกมา วันไหนที่เราเหนื่อย เราท้อจากการใช้ชีวิต ค่ำคืนนั้นเราจะฝันถึงเค้าเสมอ จวบจน 2 ปี มันก็ยังฝัน เราต้องการเพื่อนที่คอยให้คำปรึกษา อยู่ข้างๆเรา แต่ตลอดระยะเวลา 2 ปีเราไม่มีใคร แม้จะมีคนพยายามเข้ามา ความทรงจำที่ผ่านมามันมีค่ามากค่ะ เค้าทำให้เรารู้จักความรู้สึกนี้ เราไม่รู้หรอกว่าเราจะเกิดความรู้สึกนี้กับใครอีกไหมต่อจากนี้ เราเคยถามตัวเองนะคะว่า ที่เราคิดถึงเค้าเนี๊ย เค้าเองเคยคิดถึงเราบางไหม เค้าเคยคิดถึงความทรงจำดีๆเเล้วอยากคิดต่อเรากลับบ้างไหม เราอยากโทรหาเค้านะคะ อยากรู้ว่าเค้าเป็นยังไงบ้าง ทำตามความฝันตัวเองสำเร็จไหม เรายังอยากยืนอยู่ข้างๆเค้าค่ะ เค้าไม่ต้องมายืนข้างๆเราก็ได้ ปีที่เเล้ว เราส่ง sms ไปอวยพรวันเกิด และวันครบรอบของเราค่ะ ไม่มีฟีดเเบคกลับมากเลย ตอนนั้นไม่หวังอะไร พูดเเค่ว่าฉันอยากทำให้คนที่ฉันรัก แต่สำหรับปีนี้ เราทำได้ค่ะ เราไม่ส่ง sms หรืออะไรไป เเละวันครบรอบที่ผ่านมานั้น เราคิดถึงเค้าค่ะ แต่เราไม่เจ็บปวด มันอาจจะเป็นสัญญาณที่ดี เราอาจจะเริ่มเปิดใจเริ่มต้นใหม่ได้เเล้วมั่ง ..
เเต่ถึงยังไง เค้าจะอยู่ที่ไหนหรืออยู่กับใคร เค้าจะคือคนนึงที่เรารักด้วยใจบริสุทธิ์ และอยากให้เค้าประสบความสำเร็จค่ะ อะไรที่ผ่านมาเเล้วก็ให้มันผ่านไป เเล้วหวังว่าสักวันเราจะกลับมาคุยเเละช่วยเหลือเกื้อกูลกันอย่างที่เราเคยสัญญากันไว้
แต่ตอนนี้เรากลับรู้สึกว่า เรากลัวผช.ที่เข้ามาค่ะ เค้าเป็นใคร มาจากไหน ไว้ใจได้ไหม นิสัยจะเเย้ไหม ... คนเรามันไม่เหใอนกันเรารู้ค่ะ เราไม่ได้เกลียด ผช. หรือจะหันไปควงทอม ควงหญิงด้วยกันนะคะ แต่เรด้าในการสเเกน ผช.ต่ำมากค่ะ มักเจอคนมีเลห์เหลี่ยม เลยกลัวค่ะ เราเลยแสดงพฤติกรรมประหนึ่งตัวเองไม่สนใจเรื่องความรัก แต่ข้างในจริงๆเป็นคนขี้เหงาค่ะ ชอบอยู่กับเเฟน ชอบให้เเฟนเอาใจ ชอบทำเซอร์ไพรสในโอกาสพิเศษ เราเริ่มต้นกับคนต่อไปไม่ถูก ต้องไปกินข้าว ดูหนัง ฟังเพลง คนเป็นเเฟนเค้าจีบกันยังไงชักทำไม่เป็นเเล้ว เหมือนตัวเองตายด้าน 555
เราคิดว่าคนดีๆบนโลกใบนี้มันมีเยอะ แต่เราจะเจอบ้างไหม ยิ่งโตความคาดหวังคงสูง บวกกับความเสียใจที่ไม่อยากพบเจอ เราไม่กล้าคุยกะใคร หวาดระเเวงเล็กๆค่ะ รู้ว่าเรด้าตัวเองต่ำความมั่นใจก็ยิ่งเสียมากค่ะ ต้องเเก้ไขยังไงก็ไม่รู้